Waarom ik mijn eerste Bitcoin heb gekocht
Dus je bent nu vrij om al je crypto-currencies te dumpen, want dit markeert zeker een all-time top.
Maar ik dacht dat ik het toch maar zou noemen. Voor degenen die nieuwsgierig zijn naar het waarom en hoe, zal ik gewoon het volgende zeggen…
Ik ben oud genoeg om te beseffen dat, alleen omdat ik geen nut zie voor iets, dat niet betekent dat ik geen ongelijk krijg van anderen die dat wel zien. Op dit moment zie ik het nut van de financiële industrie voor Bitcoin niet anders dan een aantal marginale activiteiten, zoals het regelen van commoditytrades die erg ver van mijn dagelijks bestaan af staan. Ik begrijp de voordelen van deze dingen – de blokketen die fungeert als verificatie dat de tegenpartij direct heeft betaald, etc. Ik heb waarschijnlijk alles gelezen wat je hebt. Ik ben sceptisch.
Naast het feit dat ik een beetje miljardair wil worden, zie ik cryptocurrency als een toekomstige economie; een toekomstige vorm van menselijk vertrouwen (sociologie van cryptocurrency), en ik ben ook geïnteresseerd in cryptocurrency als zijnde het nieuwe internet; misschien Internet 3.0?
Wat dit is
itcoin is een puur digitale valuta. Er zijn geen gegevens over de identiteit van Satoshi, dus niemand weet wie het heeft uitgevonden, niemand controleert het en het wordt niet ondersteund door goud. Het is iets wat lijkt op een digitale versie van goud. Het is fascinerend. De kern van het Bitcoin-systeem is een globaal, openbaar logboek, de “blockchain” genaamd, dat alle transacties tussen Bitcoin-cliënten vastlegt.
Een gebruiker kan Bitcoins naar een andere gebruiker sturen door een transactie te vormen en deze vast te leggen op de blokketen. De blokketen wordt niet onderhouden door een centraal orgaan, zoals een centrale bank, maar door een gedistribueerd netwerk van computers, “mijnwerkers” genaamd. Iedereen kan een mijnwerker zijn, en de mijnwerkers registreren en controleren alle transacties gezamenlijk.
Vergeleken met traditionele banken zijn de voordelen van Bitcoin aanzienlijk. Bitcoin-betalingen kunnen op elke dag van de week, elk moment van de dag en overal ter wereld gedaan worden. De kosten en vertragingen zijn klein in vergelijking met die van banken; centen in vergelijking met dollars en minuten in vergelijking met dagen. En in tegenstelling tot papiergeld is het niet te vergeten. In tegenstelling tot goud is het aanbod perfect controleerbaar. Het is ook immuun voor inflatie: overheden kunnen niet meer Bitcoins drukken om hun schulden af te lossen.
Het ontwerp en de architectuur van Bitcoin is zowel een vloek als een zegen. Het ontbreken van een centrale autoriteit die de Bitcoin bestuurt roept vragen op. Overheden hebben de neiging om de macht te hebben om te observeren; het maakt het makkelijker om het witwassen van geld, belastingontduiking en andere misdrijven te bestrijden. Naarmate Bitcoin steeds populairder wordt, kunnen overheden steeds meer weerstand krijgen en proberen om Bitcoin te sluiten. En banken houden ook niet van Bitcoin. Geldoverdracht is een belangrijk onderdeel van hun bedrijf; het heeft bijna geen risico, bijna geen kosten, maar levert hen toch miljarden dollars aan inkomsten op. In een wereld waar Bitcoin universeel geaccepteerd wordt, kunnen banken een verminderde rol spelen.
Nieuwe Zijderoute
Nog één ding. Op de Zijderoute tweeduizend jaar geleden had je goud nodig om transacties te vereffenen. Want van Korea tot de Aziatische Steppe tot aan de Middellandse Zee moest er één ding zijn waarvan de waarde nooit in twijfel werd getrokken. Goud vergemakkelijkte de handel en de liquiditeit van de ene kant van de bekende wereld naar de andere. Mijn mening is dat deze eigenschap van het element – het is universele acceptatie – eeuwenlang van kracht is gebleven… totdat het werd verstoord door het internet.
Toen de computers eenmaal waren aangekomen, hadden we direct toegang tot de waarden en prijzen van goederen over de hele wereld. De rol van goud in de wereldwijde liquiditeit en verificatie was opeens minder belangrijk. Niemand besefte het toen, maar goud als valuta was permanent verstoord door de microchip en het besturingssysteem.
De revolutie van de informatietechnologie begon in het begin van de jaren ’80 toen de computer eerst een alomtegenwoordig zakelijk instrument werd en uiteindelijk een huishoudelijk apparaat. Het zou geen verrassing moeten zijn als ik u vertel dat dit moment ook de voor goud gecorrigeerde hoge inflatie was, die bijna 40 jaar later nog steeds onovertroffen is.
Is Bitcoin dus een geval van speculatieve hebzucht, of een utopische cyber-libertarische ideologie? In een wereld waar alles digitaal gaat, waarom dan niet de valuta’s? Bitcoin maakt het sneller, goedkoper en makkelijker om waarde op te slaan en te transporteren. Het is ontworpen om problemen met traditionele valuta en banken te overwinnen. Bitcoin heeft op zijn minst veel discussie veroorzaakt in de hele wereld en heeft een stagnerende bankmarkt door elkaar geschud. Op langere termijn is het concept van een crypto-valuta voor mij heel zinvol. Het is enorm gunstig voor de wereld dat we gemakkelijker, sneller en goedkoper geld kunnen overmaken. Ik vind het moeilijk te geloven dat we over honderd jaar nog steeds goud zouden opgraven en dat we geen wereldwijde, digitale munt zouden hebben om het te vervangen.
Mijn eerste reis naar Frankrijk
In veel opzichten was mijn eerste reis naar Parijs precies wat ik verwachtte. Er waren grote gebouwen, gemanicuurde tuinen en parken, eeuwenoude kathedralen en indrukwekkende monumenten. Ik was gefascineerd door de architectuur van de Notre-Dame kathedraal, de elegantie van de Eiffeltoren en het kunstenaarschap in het Louvre.
Het was een geweldig gevoel om in Parijs aan te komen en de stad van het licht te zien – een moderne stad met een zeer diep gevoel voor geschiedenis. Ik zal nooit vergeten wanneer ik voor het eerst door de grachten reed en de monumenten zag. Het was als een groot openluchtmuseum. Het was liefde op het eerste gezicht.
Frankrijk winter
Het was donker in de avond, kerstverlichting die de hele stad verlichtte. Het was helder, bijna net als overdag. De straten waren erg druk, vol met winkelaars die van de ene naar de andere winkel marcheerden. Ik was gefascineerd toen ik het Palais Garnier zag, het Parijse Operahuis. Ik parkeerde mijn auto in een klein eenrichtingsstraatje in de buurt. Toen we de hoofdweg bereikten, was er een ondergronds station met een groot, verlicht bord waarop het woord ‘Métropolitain’ stond.
Ik heb de naam van de weg niet genoteerd, omdat ik dacht dat de naam van het station voldoende zou zijn om mijn auto weer te vinden. We bezochten het Operahuis en liepen in de richting van Place de la Concorde. Daarna zijn we teruggelopen om onze auto te vinden. Ik vond wat leek op precies hetzelfde ‘Métropolitain’ bordje dat ik in mijn hoofd had genoteerd, maar het was niet de juiste straat.
Ik werd angstig en verward. Ik benaderde mensen die langskwamen. Sommigen negeerden me gewoon. Ik vertelde een Franse man in het Engels dat we op zoek waren naar het station ‘Métropolitain’. Hij wees naar het station. Ik vroeg het aan een Amerikaans echtpaar, dat was een toerist. De man zei: ‘waarom ga je niet naar binnen en zoek het uit?’ Ik benaderde de vrouw achter de balie en stelde haar dezelfde vraag. Ze zei: ‘c’ est Métropolitain’. Ik herhaalde, “maar dit is niet hetzelfde.” Ze lachte: “Tous sont métros de Paris, ils sont tous le Métropolitain.” Ze ging verder in gebroken Engels, “Allen… Métropolitain.”
Ik besefte eindelijk mijn fout en begreep dat het ‘Métropolitain’ teken het symbool was voor alle metrostations in Parijs, niet de naam van één station! Dit was slechts het begin van onze nachtmerrie. Hoe zouden we de auto vinden? Het kostte ons bijna twee uur om door vele straten te lopen die er allemaal hetzelfde uitzagen. Ik vroeg me af of ik de politie moest bellen. Het was een wonder dat ik eindelijk mijn auto kon vinden.
Ik ontdekte dat veel mensen in de dienstensector en de toeristische sector wat Engels konden spreken en van taal zouden veranderen als het duidelijk werd dat we heel weinig Frans kenden. We zouden een goede service krijgen door eerst Frans te gebruiken, vooral door “Bonjour, Madame” of “Bonjour, Monsieur” te zeggen als we een café of winkel binnenkwamen, en er niet van uit te gaan dat iedereen Engels sprak.
Parijs heeft een uitgebreid vervoersnetwerk (bekend als RATP) dat een metrosysteem (Metro), bussen en regionale treinen (RER) omvat. Een leuk aspect van het gebruik van het openbaar vervoer in Parijs is dat de RER en de metrostations dicht bij elkaar liggen en dat je gratis tussen beide kunt overstappen (binnen Parijs).
Mijn favoriete manier om in Parijs te komen was te voet, maar we zouden de metro en de regionale treinen gebruiken om lange afstanden af te leggen (of als we moe waren). We maakten ook gebruik van het zelfbedieningsfietsensysteem van Parijs (Vélib’).
Stad van de liefde
Toen ik in het centrum van Parijs was, zag ik een ander Hotel de Ville. Het was een prachtig groot gebouw dat eruit zag als een paleis. Ik stelde mijn vrouw voor dat het mogelijk een vijfsterrenvestiging van hetzelfde hotel was. Pas toen ik het toeristenbureau bezocht om een routebeschrijving naar verschillende bezienswaardigheden te krijgen, kwam ik erachter dat Hotel de Ville eigenlijk het gemeentehuis van de stad is!
Ik had niet het gevoel dat Parijs gevaarlijk of minder veilig was dan elke andere grote stad. Onze grootste zorg was zakkenrollerij, aangezien toeristen een doelwit zijn voor dit soort criminaliteit. We zagen een paar zwendelpraktijken waarbij iemand met een “enquête”, een “petitie” of iets anders als afleiding zou komen, terwijl hun medeplichtigen geld uit je zak of portemonnee tillen.
Uit voorzorg bewaarde ik mijn geld in mijn voorzakken, niet in een portemonnee, of in een binnenzak van mijn camerarugzak, die zijn opening met rits tegen mijn rug heeft en niet naar buiten gericht is.
Ik verbleef tien dagen in Parijs en had een fantastische tijd. Ik vond alles aan deze romantische stad geweldig en heb gezworen dat ik nooit meer zou aarzelen om het opnieuw en opnieuw te ervaren. Maar ik heb mezelf beloofd dat ik de taal zou leren!
De schoonheid en de inherente romantiek van de stad stelt me in staat om de gebreken ervan over het hoofd te zien en gewoon te genieten van het feit dat ik in Parijs ben. Of het nu gaat om het leren van de Franse geschiedenis op plaatsen als de Conciergerie, het wandelen door een park, of het genieten van wat zoete lekkernijen in een pâtisserie, Parijs vangt 100% van mijn aandacht en laat nooit meer los.
Hou je van mijn avonturen? Lees over mijn eerste auto!
Toen ik mijn eerste auto kocht
Laat me de scène zetten. Ik was 21, studeerde aan de universiteit en was net geslaagd voor mijn examen (ik weet dat het relatief laat is voor een benzinekop), maar in mijn verdediging was er geen enkele manier waarop ik mijn lessen eerder had kunnen betalen.
Ik herinner me dat ik als eerste terug was in het testcentrum, ik keek in mijn buitenspiegel en zag mijn leraar nerveus naar de auto lopen, het was duidelijk dat hij zich afvroeg waarom ik zo vroeg terug was, en terecht! (Tot op de dag van de test was ik behoorlijk lui geweest met dingen als stoppen bij de oversteek en recht van overpad), nu weet ik dat je dit moet doen, en dat heb ik ook gedaan, maar als je leert zoals jullie allemaal zullen weten, laten ze je veel eerder stoppen dan elke normale bestuurder… en de helft van de tijd, kon ik daar niet mee worden lastiggevallen.
Eerste reis met mama
Ik kon niet wachten, maar de juiste tijd komt eindelijk. Ik was op weg naar mijn favoriete auto’s, mijn moeder.
Toen we aankwamen, vertelde ik de verkoper dat ik die dag niets ging kopen. Maar de verkoper heeft me toch in het nauw gedreven in een onderhandeling.
Toen we daar aankwamen, reed mijn moeder de auto, inspecteerde hem naar beste vermogen en meldde me dat het een vrij goede deal leek. Op basis van de leenmogelijkheden zou ik verantwoordelijk zijn voor 120 euro per maand voor de betaling van de auto en 120 euro per maand voor de autoverzekering. We gingen naar huis om erover na te denken.
Na enige tijd besloten we er voor te gaan en reikten we naar de autodealer. Zij meldden echter dat, omdat de auto niet op hun kavel verkocht werd, deze op een veiling zou worden geveild. Jammer, nietwaar? Maar ze vertelden ons toen dat als we de autotransporteur in onze stad tegenkwamen, we hem mee naar huis konden nemen voordat hij naar de veiling ging en dat we onze financieringspapieren opstuurden voor verwerking bij de dealer.
Eerste problemen
De auto had een vreemd klopgeluid. We kregen te horen dat het geluid “normaal” was en schreven het toe aan de bovenliggende nok. We vertrouwden op de dealer toen ze ons herinnerden aan hun 20-punts inspectie en on-site monteur die auto’s goedkeurde voordat ze werden verkocht.
Een maand later zat mijn schattige cabriolet echter op mijn oprit met een compleet nutteloze motor. Het klopgeluid dat we hadden gehoord bleek een motorstang te zijn en resulteerde in een auto die niet eens wilde starten. Nu moest de motor voor 2.500 euro worden vervangen.
Dit betekende dat ik 240 euro per maand moest betalen voor een auto die niet eens liep, terwijl ik ook probeerde te sparen voor een nieuwe motor. Het werd al snel duidelijk: ik was opgelicht.
Niet alleen ik
Het blijkt dat ik niet alleen ben. Nadat ik mijn verhaal had gedeeld, begon ik te ontdekken dat opgelicht worden op een auto zeker niet ongehoord is. Ik wilde anderen helpen die misschien overwegen om een auto te kopen en die dezelfde situatie als ik onder ogen konden zien. Dus, hier zijn drie tips om u te helpen voorkomen dat u maandelijkse betalingen doet op een auto die niet eens loopt.
Als ik de auto naar een monteur had gebracht voor inspectie, dan hadden ze meteen geweten dat de motorgeluiden een grote rode vlag waren. De 200 dollar die ik aan een monteur zou hebben besteed, zou me 2.500 dollar hebben bespaard en het ongemak van een poging om zonder auto rond te komen.
Een externe monteur is belangrijk. Ja, dealers hebben hun eigen monteurs ter plaatse, maar dat moet je niet altijd vertrouwen. Ze kijken uit naar de dealer, niet per se naar jou.